Aurora borealis in de Canadeze wildernis

‘Look!’, ‘no look over there’, ‘and over there’, ‘wauw’, ‘wooooww’, ‘it is dancing’, ‘this is the most beautiful one I ever seen!’.
 

Op crocs staan we buiten, ik heb nog net mijn jas van de kapstok af kunnen trekken, anderen rennen in de -40 in de trui heen en weer. We zijn naar buiten geroepen omdat de aurora echt even magisch is. De hele lucht is groen, het danst heen en weer en veranderd in verschillende kleuren.

We moeten lachen om alle reacties, maar het is echt fantastisch mooi!

We zijn dan de afgelopen drie dagen ook een beetje verwend met een zeer actieve aurora. 3 nachten vroeg in de avond al een compleet groene lucht. Het is een blijft bijzonder, liggend in de sneeuw bekijken we het natuurverschijnsel!

Elke dag is weer bijzonder: opstaan in de kou, werken, cultuur ontdekken, winterse activiteiten maar vooral een hoop gezelligheid met alle vrijwilligers!

Inmiddels hebben we ontdekt dat een fatbike er leuk uitziet maar niet voor herhaling vatbaar is... wanneer we melden dat we naar ‘the second island’ gaan fietsen, een rondje van 2km, lacht iedereen ons uit. ‘That is impossible’. Misschien hebben we nog wel wat elfstedenkilometers in de benen dus toch willen we het proberen. Wanneer er een trail ligt is het te doen, fietsen door verse poedersneeuw is echt een afrader. We halen het eiland maar besluiten dit te bekijken als een leuk eenmalig avontuur.

Het crosscountry skiën gaat ons beter af! Af en toe ga ik als gids mee het rondje eiland skiën. Maar Chris moet natuurlijk op avontuur, zonder trail skiën we door verse poedersneeuw over het meer, door het bos naar een ander meer, super mooi!
 

Ook willen we echt traditioneel overleven, we gaan ijsvissen! Maar niet bij de gaten die al zijn voorgeboord, nee we gaan handmatig een gat in het ijs slaan, het gat neemt meer dan 20 minuten in beslag, het vangen van een vis nog geen minuut. Wat een grap. De vis is meteen bevroren wanneer we die uit het water halen, we maken de vis schoon en roosteren deze op een kampvuurtje aan een stok. Wat een avontuur...

Ook is hiken hier geen straf, er zijn een aantal trails uitgezet met prachtige lookouts, we hebben dan ook al mooi wat kilometers in de benen! En na 2 dagen sneeuw is het hiken een groot avontuur, want waar is de trail... met de benen tot aan de knieën in de sneeuw ploeteren we een heuvel op, wat een heerlijkheid in de wildernis!
 

Het is niet alleen maar genieten van de buitenlucht want er moet ook elke dag gewerkt worden! Een dag is nooit hetzelfde! We zijn aan het houthakken, housekeeping, schoonmaken, schoorsteenvegen, sneeuwruimen, traditionele activiteiten als dromenvangers en spruce salve maken, dingen repareren, gidsen zijn voor gasten, bartender spelen, soms kun je het zo gek niet bedenken. Een voorbeeld daarvan is Iris op pad sturen met een bijl om dunne bomen om te hakken, wat is dun? Ik ga de strijd aan met te dikke bomen maar wanneer miin collega roept ‘haha he beats you’ gooi ik al mijn kracht in de strijd... op dat moment kunnen we nog lachen, wanneer de sneeuwscooter vervolgens niet meer start kijken we elkaar dan toch even aan met wat nu? Gelukkig zijn we op alles(?) voorbereid en kunnen we met de radio een collega in de lodge bellen, maar waar in de wildernis zijn we? Na eerst de verkeerde kant te hebben gewezen zijn we gelukkig na 45 minuten in de -36 gered door ‘het rescueteam’! Tijdens het diner hebben we een stoer verhaal te vertellen. Nu weet ik weer waarom ik het zo handig vind om mijn leven te delen met een monteur, helaas had Chris alleen even vrij op dat moment.
 

Omdat de kerstperiode zo’n drukte was krijgen alle vrijwilligers een sneeuwscootertour cadeau, wat een geluk hebben wij, wij mogen hier ook van genieten. 2 uren lang crossen we over meren en door bossen en komen uiteindelijk uit bij een van de grootste meren van Canada, fantastisch!
 

Dikke tút uit het hoge noorden!