Never give up and enjoy

Geen dag heb ik spijt gehad van mijn komst naar Suriname. Heb zoveel mooie dingen mogen zien, heb genoten van de Binnenlandse cultuur en de Surinaamse natuur en ook de avonturen waren te mooi om ooit weer te vergeten.

De kinderen van mijn mooie stage in het binnenland sluit ik voor altijd in mijn hart. De kinderen die een bakra zo graag aaien om te voelen hoe een blanke huid voelt, de kinderen die doodleuk door de klas schreeuwen 'kijk die juffrouw heeft geel haar' en het vervolgens zo leuk vinden dat je iets met het haar kan doen dat het in een grote knoop door minimaal 5kinderen boven op je hoofd is gezet. De kinderen die de problemen aan je toe vertrouwen waardoor ik heb geleerd dat discriminatie van kleur (bijna) geen rol speelt bij een kind, wat tegenovergesteld bij volwassenen hun kijk op het leven zeer kan inperken.

Ik heb geleerd van mijn lief gastgezin dat alles een reden heeft. Niets is voor niks gebeurd in Suriname. Als stagiaire minderwaardig worden behandeld en negatief worden beoordeeld op dingen die gewoon zijn beschreven is moeilijk om mee door te gaan 7500km verwijderd van huis. Elke dag bij het zien van al die lieve koppies in het binnenland dan toch maar weer een weekje doorzetten. Tot de bom ontploft. Dat het echt blijkt dat je geen waarde hebt, dat je eigenlijk in hun ogen niks bent terwijl het bereiken van dingen van de afgelopen 3maanden totaal geen rol spelen. Dat je hierover gaat praten en laat zien waar je mee zit, dat dit onbeschoft kan zijn.
Sommige dingen moet ik met heel veel spijt achterlaten, zoals de vooruitgang van de speciale kinderen in het binnenland. Maar het voelt als een enorme opluchting. 
In het vliegtuig naar Suriname verwacht je niet zoveel minderwaardigheid, stress, maar vooral frustratie. No spang is het levensmotto hier toch? Ik heb veel bereikt, wat de echte waardevolle mensen van mijn tijd in SU dan ook allemaal hebben gezien waardoor ik mijn stage toch met een mooie voldoende kan afsluiten.
'Laat mensen die niks aan je leven toevoegen ook niks van je leven wegnemen'. Daarom heb ik het naast me neer gelegd en geweldige laatste weken gehad! Daarvoor wil ik mijn gastgezin en al mijn lieve mozart huisgenootjes enorm bedanken!

Om nog meer te leren zal ik nog een tijd gaan stagelopen bij Especialcare waar ik hopelijk een waarderende stage met heel veel enthousiasme mag gaan halen. 

Bedankt voor iedereen die de afgelopen maanden mijn blog fanatiek hebben gelezen, die berichten achter lieten en een luisterend oor waren voor mijn fantastische avonturen! 

Na vier fantastische en leerzame maanden, na 12 stageweken en 5weken vakantie, is het dan tijd om in het vliegtuig te stappen en alles achter me te laten. De gastvrije saramacaanse cultuur, de kinderen in het binnenland, de natuur, de bijzondere mensen die ik heb ontmoet. Maar vergeten zal ik het nooit. 

Switi sranan, mi lobi yu!